Yaygın gelişimsel bozukluklar; erken çocukluk döneminde başlayan sosyal beceri, dil gelişimi ve davranış alanında uygun gelişmeme veya kaybın olduğu bir grup psikiyatrik bozukluktur. genel olarak bu bozukluklar gelişimin bir çok alanını etkilerler ve süreğen işlev bozukluklarına yol açarlar.

Bu bozuklukların en iyi bilineni otistik bozukluk (infantil otizm olarak da bilinir) olup; karşılıklı sosyal etkileÅŸimde, sözel iletiÅŸimde bozukluklar ve basmakalıp stereotipik davranış örüntüsü ile karakterizedir. infantil otizm kavramını ilk kez leo kanner tarafından 1943 yılında tıp literatürüne kazandırılmış ve 1980’e kadar bu terim kullanılmıştır. 1980 öncesinde amerikan psikiyatri birliÄŸinin sınıflandırmasında yaygın geliÅŸimsel bozukluklar çocukluk ÅŸizofrenisinin bir alt tipi olarak sınıflandırılmaktaydı. Amerikan Psikiyatri BirliÄŸi, 1994 yılında yaygın geliÅŸimsel bozuklukları 5 bozukluktan oluÅŸan bir grup olarak sınıflandırmıştır. bunlar:

1. otistik bozukluk
2. rett sendromu
3. çocukluğun dezintegratif bozukluğu
4. asperger sendromu
5. başka türlü adlandırılmayan yaygın gelişimsel bozukluk’dur ( atipik otizm )

Yaygın gelişimsel bozukluk kendi başına bir tanı ölçütü taşırken diğer taraftan alt başlıklara ayrılmaktadır. yaygın gelişimsel bozukluğun alt grupları: otistik bozukluk, rett bozukluğu, asperger bozukluğu, atipikotizm ve çocukluğun dezintegratif bozukluğu’dur. bunların her biri ayrı bir tanı grubudur ve kendi başına değerlendirilir. sınıflama yapılırken dsm 4 tanı kriterlerine göre yaygın gelişimsel bozukluk ana başlığı altında toplanmaktadırlar. yaygın gelişimsel bozukluk grubundaki tanılar ancak çocuk psikiyatrisi ve gelişim nörolojisi servislerinde konulabilir.
ülkemizde genellikle hafif derecede otizm belirtileri gösteren çocuklara ygb ( yaygın gelişimsel bozukluk ) tanısı verilmektedir.